Już są! Oto wyniki konkursu zorganizowanego wraz z LEGO DUPLO. Wysoka Komisja obradowała bardzo burzliwie, bo otrzymaliśmy naprawdę wiele bardzo dobrych odpowiedzi. Niestety zwycięzców może być tylko dwóch, jak mawia klasyk. Postanowiliśmy jednak przyznać również nasze prywatne wyróżnienia - dla trzech kolejnych osób mamy upominki duplowe i książkowe. Nie przeciągając zatem...

Cooooraz bliżej Święta, cooooraz bliżej Święta - nuci Matka pod nosem przeczesując otchłanie Internetu w poszukiwaniu prezentów idealnych. Nie jest łatwo zaspokoić oczekiwania małego geeka. Jeżeli dość już macie politycznie poprawnych różowych koników i bardzo ekologicznych kolejek drewnianych, pozwólcie, że zaprezentujemy wam prezenty nieco bardziej hardcorowe. Chodźcie, będą pluszowe zombie i dmuchane statki kosmiczne.

Dziś na blogu znowu będzie kolejowo, ale tym razem lokomotywy jadą do Was. Dwa pociągi z cyferkami LEGO DUPLO stoją już na peronie i szukają nowych właścicieli. A że zadanie konkursowe wymyślił Precel niełatwe, trzeba będzie wysilić wyobraźnię – albo poprosić o pomoc jakieś dziecko. Ono poradzi sobie bez trudu.

Wstyd Matce, bardzo wstyd. Dopuściła się Matka okropnego rodzicielskiego zaniedbania. Nie chodzi jednak o to, że potwory notorycznie biegają umazane czym popadnie, w szafie brakuje czystych koszulek, a w lodówce leży główka czosnku i dwa smętne plasterki sera. To wszystko prawda, ale kto by się takimi drobiazgami przejmował. Tymczasem, ku zgrozie Matki, okazało się, że Kluska nie zna Lokomotywy.

Jesień obchodziła się z nami łaskawie, z nieba ciągle zamiast deszczu leciały tylko liście i kasztany. Precel przez tydzień zmagał się z trudną sztuką pedałowania, po czym dwukołowiec został jego najlepszym przyjacielem. Teraz nawet do wietnamskiej knajpy przecznicę od domu musimy jechać na rowerze. Kluska uprawiała kasztanowe zbieractwo i polowała na parkowe wiewiórki. Za sprawą Ojca w domu zagościł Doomtown, a wraz z nim zainteresowanie kwestią kowbojską. Musiała Matka opowiadać o Jesse Jamesie i o tym, że nieładnie jest strzelać komuś w plecy. Był też przedszkolny bal przebierańców, na którym pojawiła się Catwoman w towarzystwie pirato-zombika. Tego drugiego nie udało się uwiecznić fotograficznie, bo zbyt szybko biegał wrzeszcząc „Brains! Brains!”. Fajny był październik.

Scena pierwsza – krakowskie stare miasto, włoska restauracja, wcześnie, ogródek prawie pusty. Wchodzimy prawie jednocześnie – my i Kluska, dwuletnia wtedy, a wraz z nami para z chłopcem w bardzo zbliżonym wieku. No i siadamy w tym ogródku, Kluskę sadzamy na wylocie, bo wiemy, że zaraz zlezie i pójdzie grzebać w doniczce z fikusem, gdzie wysypane są ozdobne kamyki. Państwo siadają za nami i proszą o krzesełko dla niemowląt, po czym z pewnym trudem wpychają do niego latorośl. A potem...

Cztery lata temu lekarka patrzy w monitor ze sztucznym uśmiechem, który Matki nie uspakaja ani odrobinę. Precel jest spóźniony już dwa tygodnie, do tego wielki, a wód płodowych mało. W Święto Zmarłych niech pani lepiej nie rodzi, dobrze? Jakby Matka miała w tej kwestii coś do powiedzenia! Precel był uparty już w życiu płodowym i nie wygląda na to, żeby miał się kiedykolwiek zmienić.

Jest takie trio przymiotników, które w Matce budzą odruch - delikatnie mówiąc - obronny. Edukacyjny. Kreatywny. Rozwojowy. Obsesja jakaś w tym współczesnym rodzicielstwie, podejście zadaniowe i wyścig. Nie dobija was to? Kiedy więc Lego Duplo zaprosiło nas na warsztaty zabawy z dzieckiem, pomyślała Matka od razu, że nie będzie jej nikt tłumaczył, jak ma się z bachorami bawić. Że będą smędzić o tej edukacyjnej rozwojowości, sadzić tekstami z podręczników. No i co? Miło jest się czasem mylić.