Pakujemy powoli manatki i szykujemy się do wyjazdu na kolejną wyspę. Precel do listy swoich ukochanych lektur podróżniczych (znajdziecie je TU) dorzucił znów pozycję obowiązkową, którą ze stosu książek wygrzebuje przed każdymi wakacjami. Obrazkową podróż misia Mukiego mamy wprawdzie w wersji angielskiej, ale akurat tak się szczęśliwie złożyło, że książka Marca Boutavanta właśnie ukazała się nad Wisłą nakładem wydawnictwa Wytwórnia. Świeża niczym gorące bułeczki.

Były – minęły i z niejakim przerażeniem zdaliśmy sobie sprawę, że Kluskozaur trolluje nas już dwa lata. Zebrało się nam więc na wspominki – ale Matka ostrzega lojalnie, że nie znajdziecie u nas wynurzeń w stulu „o jejku, moja tyci tyci dzidziunia juś taka duzia, taka ścićna, jak ten czas szybko minął!”

Nasze miesięczne fotopodsumowania cieszą się wzięciem na blogasku, więc Matka posypuje głowę popiołem za to opóźnienie. Ale nastąpił Armageddon. Zaczął się niewinnie, nowym aparatem. Nowy aparat taki piękny, taki czarny, żąda od Matki sformatowania wszystkich kart pamięci. No to formatujemy i archiwizujemy. I jakoś w tym procesie zniknęły prawie wszystkie zdjęcia z lipca.

Jedną z nielicznych zalet posiadania przychówku nieletniego jest fakt, że w niektórych sytuacjach możesz bachora stłamsić – zamiast animowanych przygód My Little Pony czy innego Ninjago będziesz gówniarzu oglądać dobrą animację. Bo ja tak mówię! Fajnie, nie? Tylko na papierze. W rzeczywistości, pochlipując cicho, oglądasz z nimi te cholerne kucyki. Ale pamiętaj, rodzicu – nakręcania się na dobrą animację bachor nie może ci zabronić!

Bieszczady – wiadomo – każdy ma własne, dla każdego są czymś innym. No więc nastał czas, żeby i bachory spuścić tam ze smyczy, żeby rykami przepłoszyć wszelką zwierzynę w promieniu trzech kilometrów, żeby zerwać wszystkie kwiaty, wspiąć się na każdy pieniek i wpaść do każdej koleiny z błotem. Pojechaliśmy z nimi pierwszy raz, ale wiemy już, że pojedziemy znowu i znowu. Chyba że zdemolujemy te Bieszczady całkiem i więcej już nas nie wpuszczą.

Pięć godzin – to najdłuższa nieprzerwana podróż, jaką jak dotąd zafundowaliśmy bachorom. Łatwo nie było, ale wyszliśmy z tego bez szwanku na ciele. O stratach moralnych nie wspomnę, bo ileż razy można odpowiedzieć na zadane radosnym głosem pytanie „daleko jeszcze?” Wierzcie mi, po kilku godzinach w samochodzie tablet rzucony na tylne siedzenie jest dla umęczonego rodzica niczym szklanka wody na pustyni. Z tej okazji mamy dla was zestawienie tematyczne – gry i aplikacje o środkach transportu.

Islandia to kraj ludzi pozytywnie zakręconych – pewnie 1000 lat mieszkania na odizolowanej od świata, smaganej wiatrem skale może mieć taki wpływ na człowieka. Jeśli macie ochotę poczytać o islandzkich dziwactwach, to nie obrzydzajmy sobie lektury i pomińmy milczeniem fakt, że lokalnym przysmakiem jest sfermentowany rekin, barania głowa i wielorybi tłuszcz w kwasie mlekowym.

Dziś pierwszy raz poszliśmy na Targ Śniadaniowy. I wstyd, i hańba, że wcześniej nas tam nie było. Niby miało padać, ale po wakacyjnych doświadczeniach nie straszna nam żadna pogoda. Nażarliśmy się po uszy, zwłaszcza Kluska – legendarna istota o ośmiu żołądkach. W drodze do domu oglądała się jeszcze za siebie, podśpiewując „makaronik, makaronik”.