No dobra, dziobaski, przyznać się, kto ma serdecznie dość swoich kochanych bombelków po trzech miesiącach nauczania domowego? Palec pod budkę! U nas Matka wspina się na absolutne wyżyny zarządzania ludźmi i projektami, nic tylko aplikować na kierownicze stanowisko w międzynarodowym młodym zespole. Na Hawajach najchętniej. A tymczasem zespół musi mieć zajęcie, najlepiej takie, co to od menadżo-matki nie wymaga wstawania z kanapy. I wiecie co? Mamy to!

Grudzień zakradł się nagle, niespodziewanie, wyskoczył zza bezlistnych, bezśnieżnych krzaków, nachalnie kłuje w oczy sztucznymi soplami zwisającymi z dachów hipermarketów i milionem promocyjnych ofert w skrzynce mailowej. Nie jest Matka gotowa w tym roku na nic, choinkowo i prezentowo jesteśmy w czarnej d...ziurze, dekoracji nie mamy, słój miodu na pierniki stoi nie otwarty, ale cóż z tego. Są przecież ksiązki, a jak są książki, to zawsze jest dobrze. Czytamy więc.

Niby dopiero listopad, niby te wszystkie mikołaje i last kristmasy w centrach handlowych działają człowiekowi na nerwy, ale czasu człowiek nie oszuka. A czas powoli robi się prezentowy. No i tutaj wkracza Matka, cała na biało, z rozwiązaniem, które ukoi wasze skołatane nerwy. Najlepszym prezentem dla przedszkolaka będzie planszówka! Niby już to wiecie, ale jakoś brakowało Wam bodźca? No to bam – mamy dla Was zniżkę 40% na gry Egmont. Fajnie, ale nie wiecie, co wybrać? No to bam – mamy dla was planszówkowe podsumowanko. Teraz nie macie już wymówek.

Bywają dni, kiedy Matka ma ochotę trzasnąć drzwiami, tak żeby sąsiedzi na parterze usłyszeli, a potem pójść po papierosy i wrócić za piętnaście lat. I myśli sobie, że to strasznie niesprawiedliwe, że nie pali.

Mały różowy choleryk. Uparty, zawzięty, trochę chojrak, trochę złośnik, ale jednak o wielkim sercu. Dzisiaj w serii Książki na jeden chaps prezentujemy Bolusia – bohatera, z którym troszkę się utożsamiamy. Bez wskazywania kogokolwiek palcami…

Są czasami takie momenty w życiu rodzica, kiedy człowiek myśli sobie, że do ciężkiej choroby zakaźnej, jeśli jeszcze raz przyjdzie mi zagrać w tę grę, to skoczę z okna. No serio. Chwileczkę, czasami? Nie no, przejęzyczenie. W sumie to codziennie. Nie macie takich momentów? Definitywnie w waszym życiu brakuje szybkich gier karcianych. Znienawidzicie je po miesiącu, to pewne jak depozyt u Gringotta.

Czasem (nomen omen) tak w życiu bywa, że człowiek ma ochotę walić głową w ścianę i zawodzić potępieńczo. Znaczy większość rodziców ma tak codziennie, ale momentami bardziej niż ustawa o rodzicielstwie przewiduje. Wiecie – całokształt człowiekowi opada. Matka ma tak za każdym razem, gdy Kluska z niewinnym uśmiechem pyta, która godzina.

Trąby, fanfary, cymbały i ogólne wielkie wow, po dziesiątkach falstartów, idiotycznych pomysłów i zupełnie nieprzystających do rzeczywistości mrzonek w końcu następuje ten błogi dzień, kiedy bachory mogą samodzielnie stawać w szranki z książkami w języku Szekspira. Spoczko, Matka jest już na takim etapie rodzicielskiego wyluzowania, że edukacyjne ciśnienie jest jej obce… no, prawie całkiem. A może niezupełnie. No dobra, wcale nie, czytać mi tu natychmiast, małe darmozjady!