Pszczółki, kwiatki, ptaszki, takie tam rzeczy. Niby śmichy-chichy, ale dziś będzie na serio. To właściwie jak i kiedy rozmawiać z potomstwem o potomstwie? No przecież przy pomocy książek, oczywista oczywistość. Dziś mamy na tapecie cztery "pomoce naukowe" w bardzo różnym stylu i o różnym stopniu szczegółowości. Bo co do tego, że trzeba o seksie gadać, nie ma chyba wątpliwości, co?

Cuda. No cuda. Dawno nie nie było na naszej półce książek o tytułach tak dobrze (a przy tym zgrabnie i pomysłowo) oddających zawartość. Już rzut oka na okładki sprawia, że Matka się potyka o własny entuzjazm biegnąc po portfel. Bo ładniej się chyba nie da. Zresztą zobaczcie sami. Cuda wianki i Cuda-niewidy nie stanowią serii - to dwie zupełnie różne książki, choć połączone nazwiskiem autorki, stylem, estetyką i przede wszystkim fascynacją polskim folklorem.

Trzecie urodziny blogaska, wino wypite, ciastka nie zjedzone (jeszcze, bo nie mieliśmy ciastek, ale coś Matka czuje, że będzie się działo), najwyższy czas wystartować z dorocznym konkursem urodzinowym! Tak, zgadliście, będzie fotograficzny. My mamy jak zwykle górkę nagród do rozdania, wy macie urządzenia rejestrujące codzienny chaos, więc razem powinno nam się udać.

Trzy lata. Słownie trzy. Robi wrażenie, co nie? Teraz to już Matka jest taką wyjadaczką tej blogosfery, że normalnie mucha nie siada i już zaraz, za momencik zaczną wydzwaniać wszystkie telewizje śniadaniowe, a Matka to im odpowie, że nawet chętnie przyjedzie zjeść darmowe ciasteczka, ale nie, nie, jest kobietą odpowiedzialną i musi dzieciom ugotować trzydaniowy obiad z deserem. I spodnie poprasować w kancik. Także z wielkim żalem, ale nie...

Ale jak to, Czerwony Kapturek ma jakieś wersje? W okresie bezdzietnym budziło to w Matce spore zdumienie. No dajcie spokój, myślała sobie, jeszcze czego, że niby myśliwy nie rozwala wilka na końcu, tak? A potem okazało się, że dzieci są różne, to i Czerwone Kapturki są różne. I fajnie! No to dziś trzy różne książki, trzy różne Kapturki, a każda całkiem inna. Jedna nawet nie jest czerwona, wierzcie lub nie!

Ale... dlaczego do Iranu?!  - pytają kolejni rozmówcy. Niespecjalnie Matka rozumie ich zdumienie. Iran jest piękny, pełen absolutnie niesamowitych zabytków, przyjaznych ludzi i pysznego jedzenia. Kto by nie chciał? Trzeba jednak przyznać, że nie jest to najłatwiejszy kierunek wakacyjnej wyprawy i wymaga nieco przygotowań. Dlatego dziś mamy dla was kilka szybkich wskazówek. Niektóre z tych rzeczy nieźle nas zaskoczyły.

Dzieci wpadające do morza i umierające w męczarniach, potwory rozszarpujące ludzi, pogromy miast, samobójstwa, dzieciobójstwa, zwykłe morderstwa - nic specjalnego, ot, piąteczek w starożytnej Grecji. Komu mity greckie, komu? Mamy je dziś w trzech odsłonach.

W ciszy i kurzu osiadającym przez wieki czekają trony, figurki i sarkofagi. Ciemne, chłodne sale wielkiej piramidy kryją nieprzebrane, zapomniane skarby. Wieko jednej z trumien powoli odsuwa się z cichym chrobotem i przez opuszczone korytarze bezszelestnie rusza owinięty białym bandażem cień, zostawiając za sobą jedynie małe ślady kocich łap...