Czy wy też tak macie, że niektóre książki kupujecie zupełnie nie patrząc na treść, dlatego tylko, że na okładce widnieje nazwisko fajnego ilustratora? Bo u nas to jest sytuacja nagminna. No to dziś dla was 3 x Ola! Znaczy się Aleksandra Woldańska-Płocińska.

Kalosze, kalosze, kalosze weźcie koniecznie. Z każdej strony bombardowały nas rady, a właściwie to jedna rada. Te kalosze nieszczęsne. Na liście rzeczy do spakowania pierwsze. Oczywiście "lista" to w naszym przypadku bardzo eufemistyczne określenie świcha, na którym Matka na dwie godziny przed wyjazdem naskrobała, że koniecznie trzeba spakować aparat, bo inaczej ktoś umrze w męczarniach. Jak zapewne wiecie, potomstwa mamy dwoje. No więc plan spakowania kaloszy udało się zrealizować w 50%...

Czy może być coś bardziej ekscytującego, niż pojechać w miejsce, gdzie nigdy się nie było? Chociażby palcem po papierze. No to jedziemy, bo niedawno przybyła do nas wielka paka z atlasami. Na końcu mamy też konkurs, więc jeśli macie chrapkę na Atlas miast lub Atlas przygód zwierząt, to do dzieła!

Stało się. Nadeszło nieuchronne. Faza księżniczkowa. Troszkę się w domu obawialiśmy jakiejś pozaziemskiej inwazji różu i brokatu, desantu falbanek i diamencików, ale nic takiego nie nastąpiło. Jest za to pewien popyt na księżniczki i księżniczkowe historie, który Matka stara się pilnie zaspokoić przy pomocy wszelakiej literatury. No to lecimy - dziś trzy książki o księżniczkach odbiegające nieco od utartego schematu. Wszystkie trzy czytujemy pasjami, choć właściwie tylko dwie są dla dzieci. Ale cicho sza!

Żyje sobie człowiek spokojnie... znaczy na tyle spokojnie, na ile może żyć człowiek-Matka, który o godzinie piątej rano musi stawiać czoła egzystencjalnym pytaniom w stylu "Mamo, a gdzie jest moja prawa skarpetka w wielbłądy, do której napchałem kasztanów w listopadzie?", i wszystko jakoś tak się układa. Aż tu nagle łup, kręci się koło fortuny i okazuje się, że są takie rzeczy w niebie i na ziemi, o których się ludziom-Matkom nie śniło. No bo słyszeliście kiedyś, żeby jakiś bachor dostał uczulenia na przedszkole? Nie? Serio nie? 

Wiosna za oknem, więc na naszych półkach budzą się z zimowego snu książki o niedźwiedziach.  Dziś bierzemy na warsztat dwie - jedna jest z nami od bardzo, bardzo dawna i będziemy ją czytać pewnie do końca świata i jeszcze trochę, druga to nabytek nowy i zupełnie niespodziewanie udany. Przed wami Niedźwiedź łowca motyli oraz Idziemy na niedźwiedzia.

W góry! Gdy na ulicach smętne zimowe błocko, gdy w powietrzu cuchnący smog, gdy dokoła buro i ponuro, rozwiązanie jest jedno. W góry! Wysokie czy niskie, nasze czy nie nasze - wszystko jedno. Byle ptaki na drzewach, byle ślady zajęcy odciśnięte na śniegu, byle wzrok uciekał w górę, w stronę szczytu. No to ruszamy.

Matka kryptookularnica, Ojciec okularnik, los Potworów jeszcze nie przesądzony, ale mamy spore szanse na to, że za parę lat będą zerkać na świat przez szkła. Okulary to w naszym domu rzecz najnormalniejsza na świecie i gdyby przyszło je nosić któremuś z małoletnich, pewnie nie byłoby wielkiego dramatu. Może dlatego historię o Kajtku - małym szpaku, który odkrywa swoją dalekowzroczność - zapodaliśmy z wielkim zapałem.