W ciszy i kurzu osiadającym przez wieki czekają trony, figurki i sarkofagi. Ciemne, chłodne sale wielkiej piramidy kryją nieprzebrane, zapomniane skarby. Wieko jednej z trumien powoli odsuwa się z cichym chrobotem i przez opuszczone korytarze bezszelestnie rusza owinięty białym bandażem cień, zostawiając za sobą jedynie małe ślady kocich łap...
- Mamo, Mamo!!! Nauczyłam się rysować świnię! - ryczy Kluska, biegnąc przedszkolnym korytarzem, z twarzą umazaną buraczkami, machając dziko nieco wymiętą kartką papieru. No i jest - świnia. Taka prawdziwa, gruba, różowa, ze szczeciną, racicami i kręconym ogonem, nie żaden tam słodki prosiaczek. Patrzy Matka i widzi, bez najmniejszej wątpliwości, że to jest najlepiej narysowana i najbardziej świńska świnia na świecie.
Trochę wody w Wiśle upłynęło i wracamy z tematem książek bez słów - pierwszą odsłonę możecie sobie przypomnieć tu. Dziś dwie książki o poszukiwaniach i podróżach, ale takich nieoczywistych. W bonusie małpy-złodzieje, dwanaście zagubionych króliczątek i tajny szyfr Majów.
Bardzo się cieszyli Ojciec z Matką, kiedy młodociany, dwuletni Precel nic a nic nie bazgrał po ścianach. Zdawało im się wtedy, że to kwestia światłego rodzicielskiego przykładu. A potem świat poznał Kluskę i się porobiło - ściany, meble, książki, własne nogi - nic nigdy nie było bezpieczne przez zapędami tej niezmordowanej wielbicielki koloru. No to siup - kolorujemy zapamiętale, kolorujcie z nami i wy!
Jak je nazwać właściwie? Książki z okienkami to chyba nie, bo okienka mają być takie małe, otwierane, a tu nagle okazuje się, że pół strony się rusza. Niechaj będą książki z klapkami. Klapkoksiążki. Dziś cztery klapkoksiążki z naszej kolekcji, raczej dla młodszych czytelników, ale powiedzmy sobie szczerze - jest coś tak pociągającego w tych klapkach, że nawet zblazowane sześciolatki zerkają z zaciekawieniem.
Jest taki moment w życiu, że człowiek osiąga stan najedzenia totalnego. Wiecie, rozumiecie. Jeszcze jeden kawałek mazurka i trzeba będzie wołać karetkę. No, może jeden malusieńki się zmieści... W takim stanie człowiek ma ochotę biegać po placu zabaw mniej więcej tak samo wielką, jak odgryźć sobie własną rękę. Na szczęście w tym tunelu było dla Matki światełko - no i cień. A właściwie Chińskie cienie.
Dziś słów parę o tym, co obejrzeliśmy, co nadaje się dla nieletnich i generalnie co polecamy w Irlandii (a właściwie obu Irlandiach). Jeśli jeszcze nie widzieliście naszych poprzednich irlandzkich wpisów, to tutaj możecie poczytać o dramatycznym początku naszej wyprawy (hasztag nieogary), zaś tu znajdziecie garść informacji o tym, jak wszystko zorganizowaliśmy i ile nas to kosztowało. No to w drogę!
Nie martw się, to przejdzie - mówili. Przestaną tak w kółko pytać "dlaczego?". Otóż wcale nie, nie przestaną. Tylko poziom trudności się zmienia - znaczy dla nich pozostaje ten sam, świat ciągle wymaga objaśnienia, ale zmienia się dla ciebie. I nagle z rodzicielskiej alfy i omegi, tej kryształowej czary wiedzy wszelakiej, zmieniasz się w najzwyczajniejszą w świecie Matkę, stękającą nerwowo coś w stylu "Eeee... no bo napięcie powierzchniowe wody coś tam, ale dokładnie nie wiem...". No to dziś książki dla pytalskich, które stawią czoła tej rodzicielskiej zmorze, jaką jest "dlaczego?".
