Pierwszoklasistka. Szkolny plecak, a na nim niebieski królik z cekinów. Twarz częściowo czysta. Włosy obcięte tak jak Hope van Dyne. Na palcu pierścionek z kółeczka od kluczy znalezionego na boisku. No i co można powiedzieć na ten temat? Matka może powiedzieć, że to niebywałe, niezrozumiałe i nie do pojęcia, że już sześć lat minęło. Kluska natomiast może powiedzieć bardzo, bardzo wiele.
Kolorowanie jest nuuuudne! No rzeczywiście, z punktu widzenia bachorów nie jest jakoś szalenie pasjonujące. Precel uważa wszystkie przybory piśmiennicze za swoich zagorzałych przeciwników i tylko baty i wymyślne matczyne tortury mogą go zagonić nad kartkę. Kluska z kolei nie zamierza schodzić z wyżyn swojej nieco szalonej inwencji dla czegoś tak banalnego, jak wypełnianie kolorem stron, które narysował ktoś inny. No i co teraz?
Muminki się cieszą, że kogoś powieszą, Mumiiinkiii, za nogę, za szyję i ktoś już nie żyje, Mumiiinkiii! No dobra. W zależności od tego, kogo zapytacie, Muminki są super mega fajne albo nudne jak flaki z olejem. A kto w dzieciństwie nie uciekał sprzed telewizora, gdy nadchodziła Buka? No kto, chojraki?
Nasze naukowe dywagacje musimy zacząć od ważnego pytania - czy założenie postawione w tytule tej publikacji jest realistyczne? Innymi słowy, czy w ogóle możliwe jest przetrwanie Disneylandu bez popadania w szaleństwo, chociażby malutkie?
Wieczorem idziemy do księgarni. Potem jemy kolację. Są bułki, rzodkiewki, są dokładki. Potem ciepła kąpiel, no i komiksy czytamy. Śpimy w łóżkach. Jest normalnie, prawda? A normalność jest taką rzeczą, której nawet nie zauważamy, póki jej nie zabraknie. Nie myślimy nad tym, jakby to było bez łóżka i rzodkiewki. Jakby to było, gdyby następny dzień był niepewny. Strasznie trudno się o tym rozmawia z kimś, kto brak serka do naleśników postrzega jako powód do głębokiej rozpaczy. Jak zwykle z pomocą przychodzą książki.
O rany, ale wam rosną, czym wy je karmicie? – pytają często ludzie. I w sumie trudno stwierdzić, czy mowa o naszych tyłkach, czy o małych ludziach, których spłodziliśmy w celu reperowania krajowych wskaźników dzietności. Obie te rzeczy rosną z roku na rok. Karmimy, a i owszem. Głównie starym suchym chlebem oraz klopsami z Ikei. Kluska okazjonalnie zjada również calutki słój buraczków, zaś Precel żywi się jabłkami. Ekonomicznie, nie ma co narzekać. Ale jak już idziemy w miasto, to po całości! Przed wami kolejna odsłona Szama Mama. Dziś będzie jedna opcja pyszna i skromna, a druga pyszna i bizantyjska. Jak to mówią, choose your weapon!
Latka lecą a infantylizm postępuje. Znaczy się książkowy. Nie ma bata, żeby Matka przestała kupować te książki z klapkami, no nie da się. A jak się nie da, tak obiektywnie, to co się człowiek będzie przejmować. Jedziemy z tym koksem - dziś kolejny rzut klapksiążek. W teorii dla najmłodszych.
Precel przyzwyczaił nas do tego, że z planszówkami jest łatwo. Mały komputerek w jego głowie błyskawicznie przyswajał zasady, ogarniał strategie, obliczał - i widać było, że wielką ma z tego radochę. Do dziś. Kluska oczywiście poszła w drugą stronę - zasady traktuje podobnie, jak Jack Sparrow podchodzi do kodeksu pirackiego, długie rozgrywki ją nudzą a przegrywanie przychodzi z trudem. Dlatego każda gra, którą jesteśmy w stanie zainteresować obojga (co więcej, którą Kluska jest w stanie zrozumieć) jest u nas na wagę złota. Dziś dwie takie propozycje - nowy na rynku Rzutem do mety oraz nieśmiertelny Wsiąść do pociągu, ale w wersji Junior.
