Ku naszemu sporemu zdumieniu Turyn, po którym nie obiecywaliśmy sobie wcale aż tak wiele, wysfortował sie na prowadzenie w kategorii najfajniejszych miast, jakie odwiedziliśmy w północnych Włoszech. Ba! Okazał się strzałem w dziesiątkę i dla dorosłych, i dla nieletnich dzięki... muzeom! A to już prawdziwa sztuka! Bo muzea są - jak wiadomo - nudne. Zwłaszcza te turyńskie, gdzie człowiek włazi rano, wychodzi wieczorem i cały jest zaskoczony, że olaboga, gdzie się podziały wszystkie te godziny?!
Jeśli szukacie bohaterki, która dla niewinnych umysłów waszych dzieciątek będzie wzorcem moralnym i kompasem etycznym, to szukajcie dalej. Krowa Matylda jest samolubna, neurotyczna i – powiedzmy sobie szczerze – ma trochę nierówno pod sufitem obory. Jeśli natomiast chcecie zapodać potomstwu literaturę lekką i komiczną, którą połknąć można „na jeden chaps”, to już dalej szukać nie musicie.
Latka lecą, puzzle się układają. Oczyma duszy już widzi Matka, jak rodzinnie układamy jakiegoś tysiącelementowego giganta od Ravensburgera - wiecie, niebieskie fale na tle niebieskiego nieba, albo jakiś obraz Paula Klee składający się z dziesiątków figur geometrycznych w podobnych odcieniach czerwieni... no, to pośmialiśmy się, a teraz do czytania. Przed wami coś na miarę naszych możliwości - w tym jedna układanka, która sprawiła kłopot również dorosłym! Tak, tak w ambitnym przedziale 50-100 elementów znalazła sie układnaka, nad którą Matka srogo się nagłowiła. Ale ogólnie to są puzzle dla dzieci, słowo honoru.
Czasem nachodzi Matkę jakaś pomroczność jasna i zaćmienie mózgu, jakiś pęd niezrozumiały acz kompletnie autodestrukcyjny, podszept szatański. A może by tak z bachorami walnąć jakiś projekcik artystyczny? Wiecie, takie szumne DIY, co to wspaniale wygląda na cudzych blogaskach, na tych instagramach twórczo rozwijających, zdjęciach pięknych jak marzenie, gdzie narybek w pozie uroczego skupienia paćka sobie pędzelkiem na tle estetyki skandynawskiej. I niby to jest idea piękna i dobra, ale jak wiadomo oczekiwania internetowe stoją zawsze w rażącej sprzeczności z rzeczywistością. Ale kilka rzeczy to nawet nam się udało!
Ostatnio zrobiło się nagle jakoś strasznie poważnie. W sumie nie wiadomo kiedy. Zakradła się ta powaga ukradkiem, że niby nic wielkiego. Pierwszy egzamin w szkole muzycznej, konkurs recytatorski, zadanie domowe do sprawdzenia w internecie, prezentacja, co to trzeba ją przygotować, koszula, co to trzeba ją wyprasować... Ej! Halo, chwilunia! Że niby życie dorosłe, już teraz? Ale jak to?!
Dwadzieścia sześć ujęć juniora wiosłującego zupę łyżką. Pękacie z dumy. Pięknie trzyma tą łyżkę, bez dwóch zdań. Sześć zdjęć tego strasznie śmiesznego psa, co łaził za nami na wakacjach. Siedemdziesiąt ujęć z imprezy urodzinowej, z czego co najmniej połowa rozmazana i nieostra, a ćwierć skadrowana jak pół dupy zza krzaka. Znacie to? Setki, tysiące zdjęć, do których już nigdy nie zajrzymy... no ale po co? Czy nie fajniej mieć jeden album? Jeden fajny, przebrany, zajebisty album, którego nie wstyd wyciągnąć u cioci na imieninach?
No, to jak tam, gdzie jedziecie, co robicie? Jakie obozy? Gdzie na kolonie? Lato w mieście? To jakie zajęcia? Joga dla dzieci, strzelanie z łuku, szkoła liderów? Nie? To może chociaż haft krzyżykowy? Nie? No nie. Raczej zajęcia z nudy stosowanej i wyższa szkoła siedzenia na dupie. Bo nudzenie się jest naprawdę fajne.
Kiedy tak sobie dla relaksu wieczorami czytamy o owiniętym turbanem mutancie, który biega po lesie i pije dla wzmocnienia krew jednorożców, to z jednej strony uśmiecha się Matka wewnętrznie na dźwięk pełnych podekscytowania kwików Kluski, z drugiej jednak roni łzy rzewne za odchodzącym czytelniczym dzieciństwem - książkami kartonowymi, z klapkami, okienkami, zupełnie bez tekstu... aż tu nagle łup! Renesans!
