W góry! Gdy na ulicach smętne zimowe błocko, gdy w powietrzu cuchnący smog, gdy dokoła buro i ponuro, rozwiązanie jest jedno. W góry! Wysokie czy niskie, nasze czy nie nasze - wszystko jedno. Byle ptaki na drzewach, byle ślady zajęcy odciśnięte na śniegu, byle wzrok uciekał w górę, w stronę szczytu. No to ruszamy.

Matka kryptookularnica, Ojciec okularnik, los Potworów jeszcze nie przesądzony, ale mamy spore szanse na to, że za parę lat będą zerkać na świat przez szkła. Okulary to w naszym domu rzecz najnormalniejsza na świecie i gdyby przyszło je nosić któremuś z małoletnich, pewnie nie byłoby wielkiego dramatu. Może dlatego historię o Kajtku - małym szpaku, który odkrywa swoją dalekowzroczność - zapodaliśmy z wielkim zapałem.

Czasami jest tak, że dostaje człowiek maila i szczęka opada mu na podłogę. Bo w tym mailu zupełnie niespodziewanie jest napisane, że zdjęcia Matki to przepiękne są, normalnie dech zapierające, i że kiedyś to było fajnie, bo Matka brał dupę w troki i co miesiąc taki wpis zdjęciowy był. No i Matka wtedy przeciera oczy sklejonymi od lukru palcami, bo przecież jest Tłusty Czwartek, więc jest szansa, że te litery się tylko dziwnie układają w umyślne na cukrowym haju, a w rzeczywistości to jest kolejna oferta kredytu konsolidacyjnego.

Ostatnio straszliwie się książki rozpanoszyły na blogu, ale książkami się człowiek nie naje, co nie? (Jeśli jecie książki, to nie przyznawajcie się proszę, pozwólcie Matce żyć w błogiej nieświadomości). Powie Wam Matka w tajemnicy, że u nas w domu to się człowiek w ogóle raczej nie naje, bo w lodówce znaleźć można głownie światło i parówki. No, może kiedy Babcia robi nalot, wtedy przez dwa dni opływamy w luksusy. Jednak na co dzień luksusy musimy sobie, wybaczcie żargon konporacyjny, outsoursować. No to siup - dawno nie było nic o miejscach, które uświetniamy naszymi skromnymi osobami oraz naszymi skromnymi bachorami o ośmiu żołądkach. Dziś dwie miejscówki poza głównym szlakiem.

Pytacie często Matkę, czy czytamy książki po angielsku. No więc raczej nie czytamy. Smutna prawda jest taka, że w odległych bezdzietnych czasach planowała sobie Matka cuda na kiju. Wiecie, że genialne pacholęta już w wieku lat trzech będą Szekspira łykać w oryginale jak te pelikany - czyli w całości. A potem nadeszło życie prawdziwe i niczym rozpędzony tir rozjechało te wszystkie mrzonki w drobny mak. No ale nie ma lekko, czas na krew, pot i łzy, czyli w końcu nadszedł czas, kiedy możemy do tematu podejść ponownie.

Nie chcą się od nas odczepić te kartonówki. Serio, tyle razy publicznie Matka deklarowała, że już ani jednej, nawet maluśkiej, że to bez sensu przecież. No i klops, tym razem znów się nie udało - głównie za sprawą tego różowego zawalidrogi, prosiaczka.

Niezły! Kurde balans, niezły to jest mało powiedziane. Ogólnie odkąd Precel na serio zabrał się za Drapaka, to prawie całkiem przestał mówić, chodzić, ustała większość jego standardowych funkcji życiowych - tylko widać, jak zza okładki bezgłośnie poruszają się usta, kiedy trafia na jakieś wyjątkowo trudne słowo. No chyba że przychodzi i proponuje, że któremuś z domowników poczyta Drapaka głośno.

Za oknem noc, zimno, ciemno. Wielkie mokre płatki śniegu lecą z nieba, oblepiając świat w całkowitej ciszy, i wiadomo, że rano ostre szczyty gór za oknem będą zupełnie białe. Pingwin cesarski, pingwin Adeli, pingwin złotoczuby – paluch Kluski przesuwa się po kolejnych obrazkach. Siedzimy za kołem podbiegunowym. Którym? Też pytanie! Za obydwoma.