Z klasycznymi baśniami mamy troszkę problem. Problem polegający na tym, że bachory mają je - łagodnie mówiąc - w tyłku. Historie ich nie interesują, morały im umykają, bohaterowie ich nie przekonują. No i klops, bo Matka czuje jakiś wewnętrzny imperatyw, by te nieszczęsne baśnie jednak czytać.

Już od ponad miesiąca jesteśmy udomowieni ciągiem plag i zarazy. Najpierw niekończące się zapalenie ucha pierworodnego, w komplecie z hektolitrami cieknącej ropy i dziwną glutowatą ziarniną, którą w klinice laryngologicznej oglądali z niejakim zdumieniem. Tak, jest mutantem. Potem ni z tego ni z owego Matka zapada na zapalenie płuc. Potem Kluska raczy nas przez tydzień chlustającymi wymiotami. W końcu ojciec rozwala sobie nogę. Pyta więc Matka uprzejmie w języku barda ze Stratford nad rzeką Avon - what the fuck?!

Pod koniec zeszłego roku wydawnictwo Egmont zrobiło wszystkim dzieciatym planszówkomaniakom fajny prezent, wypuszczając na rynek serię "Zagraj ze mną" skierowaną do przedszkolaków. A seria to nie byle jaka, bo nagradzana prestiżowymi nagrodami i tworzona przez ludzi, którzy wiedzą, co robią. Nazwiskami nie ma sensu was zanudzać, ale kto siedzi w planszowych klimatach, ten rozpozna bez trudu. Ale żeby takie branżowe sławy tworzyły gry dla trzylatków? No patrzcie Państwo!

Meduza ze skrzydłami. Stworoczachor. Włochaty robalek. Rodzina pająkonogów - tata, mama i dziecko. Różne są - skrzydlate, chitynowe, wielonogie, jednookie, bardzo skomplikowane i przemyślane lub ledwie zarysowane. Łączy je jedno. Powstały w głowie pewnej awanturniczej trzylatki. Od pewnego czasu nasze mieszkanie zmienia się coraz bardziej w dom dla zmyślonych potworów Panny Kluski. 

Nie, nie będzie dziś patriotycznie, nie bójcie się. Będzie geograficznie. Zastanawia się Matka od jakiegoś czasu, czy niechęci są dziedziczne. Bo niczego bardziej w szkole nie cierpiała, niż geografii Polski. Serio, te wszystkie złoża węgla, dopływy prawobrzeżne i stolice województw - brrrr! Tak więc zastosowaliśmy ostatnio uderzenie wyprzedzające i zaprzyjaźniliśmy się z ojczystą mapą. 

Matka ma głębokie podejrzenie, że są takie serie książkowe, które będziemy czytać przez kolejnych pięćdziesiąt lat - jeśli wcześniej nie odwiozą jej do wariatkowa, ma się rozumieć. Ale czy można nazwać czytaniem sytuację, w której wszyscy znają już książkę na pamięć? To chyba raczej deklamacja, co nie? No więc tak właśnie mamy z serią Opowiem Ci, mamo.

Wciskamy dzieciom kit. Codziennie, czasem nawet po kilka razy. Mimo tego oczekujemy, że one - robione non stop w balona - będą prawdomówne. Gdzie tu logika?

W środę idziemy z Preclem oglądać szkołę. Znaczy zerówkę na razie, ale w wielkim, szkolnym budynku pełnym nowych twarzy. I chociaż Matka należy do tego wąskiego grona ludzi, którzy wynieśli ze szkoły dobre doświadczenia i miłe wspomnienia, a myśl o wysłaniu wychuchanego potomka w progi nowej "placówki oświatowej" nie budzi w niej głębokiej grozy, to ma jednak uczucie, że coś dobrego się kończy.