Trzy absolutnie najlepsze rzeczy w życiu to oczywiście Starwarsy, starożytny Egipt i dojrzałe czereśnie*. Pierwsze zdołała już Matka zaszczepić głęboko w niewinnych umysłach potomstwa, ostatnie obroni się samo, pora więc wyruszyć nad Nil. Rozpoczynamy książkową indoktrynację.

Dzieci ma się po to, żeby można było kupować sobie od czasu do czasu jakieś fajne zabawki, co nie? Najlepiej jakieś takie drogie i wypasione, których zakup trudno byłoby sobie inaczej zracjonalizować. Matka czeka, aż Precel osiągnie wiek w przybliżeniu taki, jaki wypisany jest na tym ogromnym pudle z Sokołem Millenium Lego... Tymczasem jednak, zwyczajowo, pomóżcie proszę - co by tu wybrać?

No to siup, lecimy. Prawdziwym samolotem. Ponad trzy godziny. Tak, to wystarczająco wiele czasu, żeby wakacyjny czarter w ciepłe kraje, wypełniony po brzegi rodzinami z małoletnią progeniturą, zmienił się w beczkę prochu. „Jesteś kwiatem lotosu”, powtarza Matka w myślach. Jakoś nie pomaga. Wiec dziś ku uciesze tłumu trzy sceny rodzajowe.

Na plaży siedzimy. Słońce grzeje miło, ale nieprzesadnie. Bachory od kilku dobrych godzin na przemian zbierają kamienie i wodorosty z taką pasją, jakby był to co najmniej skarb Atanaryka, i wrzucają je do morza bez chwili zastanowienia. Okazjonalnie występuje histeria, bo wiaderko się zgubiło albo patyk jest niedostatecznie długi. Normalnie znaczy się. 

Drugie urodziny blogaska wypadałoby uczcić, prawda? No to startujemy z kolejnym ohanowym konkursem urodzinowym! Tak, zgadliście, będzie fotograficzny. My mamy niewielką górkę nagród do rozdania, Wy macie niesłabnący entuzjazm (prawda? prawda?!), więc razem powinno nam się udać .

Dziś bez fotoszopa będzie. Bo Matka nagle, z głupia frant uznała, że powinniście poznać prawdę. Po dwóch latach oszukiwania wszystkich, z samą sobą na czele, czas zmierzyć się z rzeczywistością. Tak u nas jest codziennie. Dla tych z Was, którzy dopiero planują dzieci, to może być najskuteczniejszy środek antykoncepcyjny. Serio, serio.

Szast-prast, minęły. Wiecie, trochę komunałem zajedzie, ale przecież wydaje się, że startowaliśmy ledwo wczoraj. Blogasek okrzepł wprawdzie i zmężniał, podwoił się od zeszłego roku jeśli idzie o zasięgi i inne takie duperele, ale pozostał kameralnym miejscem, gdzie Matka podnieca się książkami (często), epatuje wakacyjnym spamem (rzadziej) i wylewa żółć (sporadycznie, ale za to z wykopem). 

Z końcem zimy przychodzi zawsze wanderlust. Najpierw daje o sobie znać delikatnie, ale niewiele trzeba, żeby rozhulał się na całego. Wtedy Matka siada, wodzi palcem po mapie i szalone, nierealistyczne plany rodzą się w jej głowie. Ale w tym roku stało się coś niezwykłego. Precel przyszedł z atlasem pod pachą.