Wiadomo, że stosunek poszczególnych egzemplarzy potomstwa do Królowej Nauk bywa różny. Pierworodny darzy ją wielką miłością, z wzajemnością zresztą. Druga sztuka do wszelakich operacji matematycznych ma podejście mocno ambiwalentne, i to delikatnie mówiąc. Dlatego pomysł, żeby przemycić trochę matmy w formie krótkich opowiadań, całkiem nieźle się u nas sprawdza. A jeśli i wy macie ochotę przetestować Elementarz Matematyczny, to możecie wygrać go w naszym konkursie!

Za każdym razem. Za każdym cholernym razem, gdy w luźnej rozmowie z jakąkolwiek losowo spotkaną osobą wspominam, że wybieram się z bachorami w podróż, słyszę to sakramenckie pytanie, doprowadzające mnie do stanu, w którym doktor Banner zwykle robi się już bardzo zielony. „A nie boi się Pani, tak sama?!”

Zdarzają się coraz rzadziej. Te książki, które zachwycają ich oboje jednocześnie, od pierwszego wejrzenia - tak bardzo, że musimy je od razu przeczytać parokrotnie. Te książki, które zapamiętują prawie natychmiast. Które zdejmują z półki sami, by oglądać ilustracje w wielkim skupieniu i komentować je między sobą. Kiedyś przyjmowali większość lektur z równym entuzjazmem, teraz stali się czytelnikami znacznie wybredniejszymi. I oto nagle jest – Imelda i Król Goblinów.

Wakacje wakacjami, ale plac zabaw placem zabaw, ale wkraczamy właśnie w ten piękny czas, gdy młodszy pomiot osiąga intelektualną zdolność grania w planszówki. Nie tylko siedzenia przy planszy po to, by w połowie rozgrywki odbiec z radosnym kwikiem, ale rozgrywki dla prawdziwych twardzieli, co to są w stanie wytrwać w jednym miejscu ze dwadzieścia minut. Oł jeee! No to polecamy coś fajnego na czwarte urodziny.

Podobno żeby powiedzieć, że się jest z Krakowa, trzeba albo mieszkać w mieście od trzech pokoleń, albo chociaż mieć kwaterę na Cmentarzu Rakowickim. My nie mamy tak szalonych aspiracji – Ojciec i Matka to po prostu para śląskich słoików. Patriotyzmu lokalnego jest w nas wprawdzie za grosz, a jednak Mity śląskie wywołują w Matce natychmiastową radość. Pewnie dlatego, że takie gryfne są.

Tak u nas się zdarzyło, że niespecjalnie Matka inwestowała w abecadła. Nie żeby darzyła litery wyjątkową niechęcią, przeciwnie, zalicza się raczej do wielkich fanek słowa pisanego w prawie każdej postaci, jednokoważ przeleciał  nam ten okres bokiem. Siup, i już, ani się Matka zorientowała, z bachory jakoś się same tych literek nauczyły. No i nagle w otchłani matczynej pamięci zapaliło się światełko, że przecież jednak w czasach prehistorycznych jakieś tam literki nabyła.

Ten ktoś, kto w swoim genialnym umyśle spłodził flamaster suchościeralny, był zapewne rodzicem takiej potwory, jak Kluska. Mało jest bowiem na świecie rzeczy, które wzbudzają w małej bestii większą ekscytację niż bazgranie (oprócz lodów, czekolady, żelków, ciastek, wafli, landrynek, lizaków... no, wiecie o co chodzi). Idea, że można nabazgrać, zmazać i ponownie nabazgrać jest więc ze wszech miar atrakcyjna - również dla Matki, która raduje się, że przy okazji odbębniamy jakąś gimnastykę szarej substancji w głowie. Przed wami ścieranki z serii Kapitan Nauka.

Rumunia z dziećmi - jak pojechać i nie zwariować. Oto nasz krótki, subiektywny przewodnik pełen praktykaliów. Jak ugryźć ten niezbyt drogi kraj pełen przefajnych zabytków, niesamowitej przyrody i miłych ludzi?