Są czasami takie momenty w życiu rodzica, kiedy człowiek myśli sobie, że do ciężkiej choroby zakaźnej, jeśli jeszcze raz przyjdzie mi zagrać w tę grę, to skoczę z okna. No serio. Chwileczkę, czasami? Nie no, przejęzyczenie. W sumie to codziennie. Nie macie takich momentów? Definitywnie w waszym życiu brakuje szybkich gier karcianych. Znienawidzicie je po miesiącu, to pewne jak depozyt u Gringotta.

Jest nowy synonim powiedzenia "porwać się z motyką na słońce" - "znaleźć ładną aplikację do nauki polskiego alfabetu". 

Dziś wracamy do szaleństwa edukacyjnego. Będzie o aplikacjach do nauki liczenia, a właściwie do nauki cyfr, ich kształtu i kolejności. 

Słowo się rzekło - kobyłka u płota. Dziś z dawna obiecywany wpis dla androidowców - oto sześć aplikacji do nauki alfabetu oraz cyfr i prostych operacji matematycznych. 

Pięć godzin – to najdłuższa nieprzerwana podróż, jaką jak dotąd zafundowaliśmy bachorom. Łatwo nie było, ale wyszliśmy z tego bez szwanku na ciele. O stratach moralnych nie wspomnę, bo ileż razy można odpowiedzieć na zadane radosnym głosem pytanie „daleko jeszcze?” Wierzcie mi, po kilku godzinach w samochodzie tablet rzucony na tylne siedzenie jest dla umęczonego rodzica niczym szklanka wody na pustyni. Z tej okazji mamy dla was zestawienie tematyczne – gry i aplikacje o środkach transportu.

La vie, la vie, la vie, la vie - nuci Matka pod nosem w nieskończoność.  Serio, w nieskończoność.  No bo przecież nic tak do ucha nie wchodzi... Pokażcie no człowieka w podeszłym matczynym wieku, który nie ma w głowie eksplozji sentymentu na dźwięk tej melodii. A gdy trafia się okazja, by swoje starcze sentymenty przeszczepić na młodszy grunt, to Matka kwiczy radośnie i biegnie w podskokach.  Wprawdzie na początku jest szok kulturowy, bo teraz już po polsku śpiewają, ale co tam. Bierzemy z całym dobrodziejstwem inwentarza - serial, komiks i gry planszowe!

Czy Was też to zastanawia, jakim cudem poproszony o założenie butów bachor nie potrafi ich znaleźć przez dwadzieścia minut, jednak mikroskopijny fragment pietruszki w ogromnym talerzu rosołu wypatrzy w mig? A może by tak poćwiczyć trochę ten selektywny wzrok? Dziś trzy propozycje dla tych, co lubią szukać szczegółów.

Nadchodzi taki moment w życiu każdego gracza, gdy trzeba przejść z dziecinnych aplikacji do prawdziwego, twardego, dorosłego grania. Nadchodzi moment, kiedy na półce z grami oprócz gier Matki i Ojca jest też miejsce na Twoje własne płytki. Disney Infinity to dokładnie to, czego potrzeba rodzicowi przedszkolaka, żeby zapewnić bachorowi długie godziny dobrej zabawy, sobie zaś skutecznie wydrenować kieszenie. And it’s -oh-so-pretty!

Za pasem ferie, za oknem -22°C, za górami, za lasami stok narciarski. No i imaginujcie sobie taką sytuację - wraca człowiek stary, zmęczony życiem, po całym dniu nart, najchętniej walnąłby sobie grzane winko, ciepły prysznic i zaszyłby się pod kołdrą z książką lub serialem. Ale tak pięknie już było i to se ne vrati. Przynajmniej nie w tym dziesięcioleciu. Teraz potrzebne są człowiekowi inne rozrywki - gry, zadania jakieś, łamigłówki - i to najlepiej w podróżnym rozmiarze.

Dziś mamy dla Was cztery aplikacje dla dzieci do nauki prostych działań matematycznych - będą podstawy dodawania i odejmowania, najczęściej w zakresie do 10. 

Wiele lat temu, w czasach studenckich, gdy byliśmy piękni, młodzi, bezdzietni i znacznie chudsi, niejeden wieczór spędziliśmy z przyjaciółmi nad Carcassone. Gdy tylko Matka zobaczyła edycję dziecięcą, musiała natychmiast położyć na niej swoje szpony. A potem wystarczyła jedna partia, żebyśmy wiedzieli bez pudła - Dzieci z Carcassone to naprawdę kawał dobrej gry dla przedszkolaka.

a

Ojciec i Matka - jako rodzice świadomi i oczytani – wiedzą doskonale, że dziecię trzeba wychowywać przy zastosowaniu idei takich jak bliskość i poszanowanie, dużo głaskać, tłumaczyć i ze spokojem przyjmować fakt, że usmarkany po pachy stwór terroryzuje cały dom, bo banan zbyt krzywy a ser za mało żółty. Znają również instytucję buntu dwulatka i różnorakie światłe metody radzenia sobie z tym problemem. Proponują jednakże, aby większość tych światłych porad autorzy wsadzili sobie tam, gdzie słońce nie sięga.

Gra imprezowa? Na szybkość i refleks? Taaak, jaaasne… Troszkę się Matka martwiła, czy siądzie – bo takie gry mają to do siebie, że słowo dystans trzeba podczas rozgrywki odmieniać przez wszystkie przypadki. Raz na wozie, raz pod wozem, należy się przyzwyczaić, że sytuacja zmienia się dynamicznie i nie ma się co obrażać. No i sugerowany wiek to niby dziesięć lat, czyli już dla starych koni. A tu niespodzianka. Siadło jak złoto! Od tygodnia nic nie robimy, tylko ciupiemy w Gobbit: Angry Birds.

Wyjazd, ferie, wakacje. Straszny czas. Człowiek siwieje na samą myśl. A dodatkowa perspektywa spędzenia paru dobrych godzin w samochodzie sprawia, że siwieje, szaleje i z większą przyjemnością wbijałby sobie rozżarzone igły pod paznokcie. Na szczęście są gry! Ach, jak dobrze...

Przede wszystkim muszą być fajne, ale nie czarujmy się, inne czynniki też grają rolę - dobrze, by były w rozmiarze podręcznym, mieszczącym się do wypchanej po brzegi walizki. A już idealnie, jeśli sprawdzą się w różnych grupach wiekowych, żeby się młodszy potwór nie frustrował, a starszy nie nudził. Do tej puli dorzucamy jeszcze łamigłówkę jednoosobową dla takich, co lubią, jak główka pracuje, i już jesteśmy gotowi do wakacyjnych rozgrywek. A na końcu tego wpisu mamy dla Was jeszcze konkurs!

Spójrzmy prawdzie w oczy. Prędzej Paris Hilton dostanie Nobla niż dwulatek usiądzie spokojnie i zagra w grę planszową. 

Trzylatek to już nie dzidziuś jakiś - trzylatek to już jest gość! I kostką dobrze rzuci, i pola dobrze policzy, i ustawienie żetonów zapamięta, można więc rzucić go na nieco głębsze planszówkowe wody. 

Zacznijmy od prostego pytania – czy uważasz dziecko za kretyna? Nie? To czemu tak je traktujesz grając z nim w planszówki? Lista grzechów dorosłych siadających do rozgrywki z dziećmi jest długa. Wszystkie popełniamy w dobrej wierze i z jak najlepszymi intencjami, zupełnie się przy tym nie zastanawiając, jak idiotyczne wzorce przekazujemy. Przygotowaliśmy więc krótki poradnik o tym, jak mądrze grać z dzieckiem w gry planszowe.

Powiecie, że szósty rok życia to zdecydowanie za późno, że chińskie dzieci to już w tym wieku włamują się na serwery NASA, ale i tak spróbujemy zrobić pierwsze podejście do kodowania, w ramach pomocy naukowej serwując sobie Coding for Beginners using SCRATCH.

Jeszcze zanim Precel się urodził, to mieliśmy takie palny, że ho ho! Serio, że będziemy całymi dniami śpiewać mu po anielsku, wierszyki recytować, karteczki rozwieszać po domu z nazwami przedmiotów wszelakich, normalnie po miesiącu będzie miał inglisz tak wypolerowany, że od razu zabierze się za czytanie Shakespeare'a w oryginale. A potem ta wizja zderzyła się z rzeczywistością i poszła w przysłowiowe pizdu.

Gdy urodził się Precel, a życie znienacka wywróciło się do góry nogami, pojawiło się w matczynej głowie wiele pomysłów rozwojowo- wychowawczych. Wiecie jak jest - siedzi człowiek nad tym dzieckiem, patrzy na nie i palma całkiem mu odbija. Wkrótce jednak okazało się, że Matka jest typem rodzica chronicznie leniwego, który nad bieganie na zajęcia rozwojowe przedkłada wspólne leżenie na podłodze. I tak nam już zostało. Co nie znaczy, że przy okazji tego leżenia nie zdarza nam się wypłynąć na nieco ambitniejsze wody.  Niedawno pokazywaliśmy wam karty matematycznedo nauki odejmowania i dodawania, dziś kolej na kolejne 'pomoce naukowe' - przed wami seria Kapitan Naukawydawnictwa Edgard.

To już jakaś tradycja - zbliża się wakacyjny wyjazd, a więc patrzymy, co tam ciekawego pojawiło się ostatnio w ofercie małych, podróżnych gier, zagadek i łamigłówek. Dla umęczonego syndromem "adaleeekojeeeeszczeeeee" umysłu matki to niczym łyk wody na pustyni. Oj tam wody. Łyk miętowej lemoniady.

No więc czasami jest tak, że człowiek długo stara się odwlekać rzeczy nieuniknione, bo wiadomo, że co miałeś zrobić dzisiaj, zrób jutro. U nas tak było z ćwiczeniem preclowych dłoni. Wiadomo, szkolne progi zbliżają się z taką nieuchronnością, z jaką znika u nas w domu pozostawiona bez opieki czekolada. Znaczy błyskawicznie. Trzeba więc zmierzyć się z odwiecznym nemesis - ołówkiem HB. Nie owijajmy w bawełnę, jest u nas w tej materii raczej słabawo. I to jest eufemistyczne określenie na totalną masakrę, dramat antyczny i kosmiczny opór materii.

Zacznijmy od tego, dlaczego masz pozwolić swojemu pięknemu, inteligentnemu i fantastycznemu dziecku grać na tablecie. Przecież to jasna sprawa – gry rozwiną jego koncentrację, umiejętności motoryczne, jego wiedzę o świecie...

Za jakieś dziesięć lat Precel i Kluska będą najpewniej głęboko zażenowani faktem, że ich starzy spotykają się ze znajomymi po to, żeby grać w gry planszowe. Ale Matka musi wyznać, że w skrytości ducha wierzy, że zostanie im trochę oleju w głowie. W ramach tej nadziei ukryła głęboko w piwnicy pierwszą edycję Descenta – tylko po to, żeby bachorom i ich przyszłej ekipie spuścić kiedyś solidny łomot jako mroczna władczyni podziemi... muhahaha!