Nie było nas dość długo, to prawda. Sprawy pozostawialiśmy rozgrzebane. Pomysły niezrealizowane. Książki niezrecenzowane. Nawet konkurs nierozwiązany. Ogólnie kicha, tak, Matka zdaje sobie sprawę. Ale wiecie co? Trochę tak tęskno. Maile ślecie, wiadomości, pytania. Wzrusz aż ściska za gardło.

Pamiętacie jeszcze, jak to było, kiedy białe lepkie cuś nie nawalało z nieba, a dzień nie kończył się o szesnastej? Bo Matka ledwo ledwo. Jakieś to wszystko jest niewyraźne, przykryte mgłą słówek z hiszpańskiego, strojami na pokaz rytmiki, czterema linijkami litery 'h' w wersji dużej i małej, kotylionami i tym, żeby pamiętać, że szkolne obiady same się nie zapłacą...

Być może co wytrwalsi z was, którym matczyne pierdololo się przez te lata nie znudziło, pamiętają wpis, gdy dumna niczym paw rodzicielka ogłaszała, że bachory są już takimi przekoksami puzzlowymi, że "bez sentymentu wycinamy z półek wszystkie puzzle poniżej 50 elementów". Uhm. To było, łagodnie mówiąc, takie mocno przekolorowane założenie. Okazuje się, że nieletnie małpiatki, wprawdzie bardzo zręczno-palczaste i umiejące ogarnąć znacznie trudniejsze układanki, darzą te pierwsze uczuciem głębokim niczym Bajkał, kurde bele. Nie możemy się ich pozbyć za Chiny ludowe, lądują więc na blogu. A kto was tam wie, może akurat czegoś takiego szukacie. Bo wszystkie fajne są. 

Dziś na blogu rzecz niebywała - przepis. Tak, oczy was nie mylą. W ponad trzyletniej historii matczynej pisaniny taki ewenement zdarzył się poprzednio jedynie raz.  Ale cóż zrobić - mnóstwo razy pytaliście o nasze sowie babeczki, które z narażeniem życia i zdrowia piekła Matka na jesienny kiermasz szkolny. Oto i one!