Wakacje, wakacje, wakacje! Wyjazdy duże i małe, wyprawy, zabytki, pomniki, plaże, górskie szlaki. Dziecka wakacyjne, opalone, malownicze do obrzydliwości. Grzeją się z przepracowania karty pamięci w aparatach i matryce w komórkach. Tu stań, z konikiem, królikiem, latarnią morską i zabytkiem UNESCO! Wyprostuj się, uśmiechnij się, wyjmij ten palec z nosa, w obiektyw patrz!

Tytuł trochę clickbaitowy, przyznaje to Matka szczerze. No bo przecież wszystkiego nie można. Pełno jest wokół nas nakazów i zakazów, które sprawiają, że żyje się lepiej i bezpieczniej - i oczywistą oczywistością jest, że należy je małym potworom wpajać jak najwcześniej. Dziś nie o tym będzie, choć przyznać trzeba, że temat roszczeniowych mamusiek i bachorów, którym wszystko wolno nie znika z mediów i serwisów społecznościowych. Dziś będzie o tym, jak sami - często nieświadomie - zmieniamy się w Wielkich Zakazywaczy. W imię jakichś niedoprecyzowanych zasad i konwenansów, które tak naprawdę nawet nas nie obchodzą. Ej, wyluzujmy.

Myśli sobie Matka czasem, że pewnej nocy Precel potajemnie przerobi wszystkie ołówki na trociny, żeby już go rodzicielka przestała ścigać, przykuwać do kaloryfera i zmuszać do pisania szlaczków pod groźbą batożenia. A może by jakoś inaczej?

A wiecie, że dla Matki to jest jeden z ulubionych momentów jeśli chodzi o prowadzenie blogaska? Chodzi oczywiście o ten okres, kiedy spływają wasze focie na konkurs urodzinowy. Bo otwiera człowiek maila, a tam cuda. Czyli Wy.