Ostatnio zrobiło się nagle jakoś strasznie poważnie. W sumie nie wiadomo kiedy. Zakradła się ta powaga ukradkiem, że niby nic wielkiego. Pierwszy egzamin w szkole muzycznej, konkurs recytatorski, zadanie domowe do sprawdzenia w internecie, prezentacja, co to trzeba ją przygotować, koszula, co to trzeba ją wyprasować... Ej! Halo, chwilunia! Że niby życie dorosłe, już teraz? Ale jak to?!

No, to jak tam, gdzie jedziecie, co robicie? Jakie obozy? Gdzie na kolonie? Lato w mieście? To jakie zajęcia? Joga dla dzieci, strzelanie z łuku, szkoła liderów? Nie? To może chociaż haft krzyżykowy? Nie? No nie. Raczej zajęcia z nudy stosowanej i wyższa szkoła siedzenia na dupie. Bo nudzenie się jest naprawdę fajne.

Dwadzieścia sześć ujęć juniora wiosłującego zupę łyżką. Pękacie z dumy. Pięknie trzyma tą łyżkę, bez dwóch zdań. Sześć zdjęć tego strasznie śmiesznego psa, co łaził za nami na wakacjach. Siedemdziesiąt ujęć z imprezy urodzinowej, z czego co najmniej połowa rozmazana i nieostra, a ćwierć skadrowana jak pół dupy zza krzaka. Znacie to? Setki, tysiące zdjęć, do których już nigdy nie zajrzymy... no ale po co? Czy nie fajniej mieć jeden album? Jeden fajny, przebrany, zajebisty album, którego nie wstyd wyciągnąć u cioci na imieninach?

Pierwszoklasistka. Szkolny plecak, a na nim niebieski królik z cekinów. Twarz częściowo czysta. Włosy obcięte tak jak Hope van Dyne. Na palcu pierścionek z kółeczka od kluczy znalezionego na boisku. No i co można powiedzieć na ten temat? Matka może powiedzieć, że to niebywałe, niezrozumiałe i nie do pojęcia, że już sześć lat minęło. Kluska natomiast może powiedzieć bardzo, bardzo wiele.