Bywają dni, kiedy Matka ma ochotę trzasnąć drzwiami, tak żeby sąsiedzi na parterze usłyszeli, a potem pójść po papierosy i wrócić za piętnaście lat. I myśli sobie, że to strasznie niesprawiedliwe, że nie pali.

Latka lecą, puzzle się układają. Oczyma duszy już widzi Matka, jak rodzinnie układamy jakiegoś tysiącelementowego giganta od Ravensburgera - wiecie, niebieskie fale na tle niebieskiego nieba, albo jakiś obraz Paula Klee składający się z dziesiątków figur geometrycznych w podobnych odcieniach czerwieni... no, to pośmialiśmy się, a teraz do czytania. Przed wami coś na miarę naszych możliwości - w tym jedna układanka, która sprawiła kłopot również dorosłym! Tak, tak w ambitnym przedziale 50-100 elementów znalazła sie układnaka, nad którą Matka srogo się nagłowiła. Ale ogólnie to są puzzle dla dzieci, słowo honoru.

Czasem (nomen omen) tak w życiu bywa, że człowiek ma ochotę walić głową w ścianę i zawodzić potępieńczo. Znaczy większość rodziców ma tak codziennie, ale momentami bardziej niż ustawa o rodzicielstwie przewiduje. Wiecie – całokształt człowiekowi opada. Matka ma tak za każdym razem, gdy Kluska z niewinnym uśmiechem pyta, która godzina.

Czasem nachodzi Matkę jakaś pomroczność jasna i zaćmienie mózgu, jakiś pęd niezrozumiały acz kompletnie autodestrukcyjny, podszept szatański. A może by tak z bachorami walnąć jakiś projekcik artystyczny? Wiecie, takie szumne DIY, co to wspaniale wygląda na cudzych blogaskach, na tych instagramach twórczo rozwijających, zdjęciach pięknych jak marzenie, gdzie narybek w pozie uroczego skupienia paćka sobie pędzelkiem na tle estetyki skandynawskiej. I niby to jest idea piękna i dobra, ale jak wiadomo oczekiwania internetowe stoją zawsze w rażącej sprzeczności z rzeczywistością. Ale kilka rzeczy to nawet nam się udało!