Węże i drabiny przychodzą Matce do głowy, gdy nasz samochód mknie z zawrotną prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę przez transylwańskie drogi, wyprzedzany przez radosnych lokalnych kierowców busików i ciężarówek. W każdym miejscu, gdzie robimy popas, znajduje się jakaś ciemna wieża z rozklekotaną drewnianą konstrukcją do wspinaczki na szczyt, pod wieżą zaś stragan z gumowymi piłkami i świecącymi wężami.

Półśrodków Matka nie lubi. Jak podróżować, to na całego, intensywnie, nie jakieś tam leniwe pitu-pitu. Ojciec przyzwyczaił się dopiero po kilku latach, a i tak nieraz trzeba przekupywać go słodyczami, ale bachory urodziły się już w takiej rzeczywistości i uznają ją za normalną. Wakacje nie są przecież od tego, żeby odpoczywać, wakacje są od tego, by przeżywać przygody i oglądać rzeczy, których jeszcze nigdy nie widzieliśmy. To jest oczywiście męczące, ale i niesamowicie ekscytujące. Kiedy więc znajoma pyta Matkę, jak to jest możliwe, że Potwory bez słowa skargi od rana do późnego wieczora drałowały po Wiedniu, odpowiedź jest prosta. Bo im się podobało.

Wakacje. Trudny czas spędzający sen z powiek każdego rodzica. Czas bez przedszkola, bez babci, bez ulubionego placu zabaw, bez tych zabawek, co się je rzuca na żer rozszalałej zgrai, by kupić sobie pięć minutek na kawę. Czas, w którym człowiek z jednej strony by sobie odpoczął (ha! dobre sobie!), z drugiej jednak, kurde, chętnie by coś nowego ciekawego zobaczył. No więc jak to zrobić? 

- Ach, jak ładnie, a ja tu tak dawno nie byłem! - zachwycał się taksówkarz, który ostatnio podwoził Matkę na Rynek. Nic dziwnego, w ciemności, pokryty świeżym śniegiem i spowity ciepłym blaskiem świateł, Rynek wyglądał pięknie. My również niezbyt często tu bywamy, krakowski Rynek ma bowiem dwie twarze i trzeba się postarać, by spojrzeć na niego od dobrej strony. Ale jeśli ta sztuka się uda, to rzeczywiście jest niczego sobie.