Okruchy codzienności wpadają w szkło aparatu. Matka łapie je wszystkie – jedne wielkie i ważne, drugie malutkie, w nieskończoność powtarzalne. Potem okazuje się, że wszystkie są tak samo cenne.

Już od ponad miesiąca jesteśmy udomowieni ciągiem plag i zarazy. Najpierw niekończące się zapalenie ucha pierworodnego, w komplecie z hektolitrami cieknącej ropy i dziwną glutowatą ziarniną, którą w klinice laryngologicznej oglądali z niejakim zdumieniem. Tak, jest mutantem. Potem ni z tego ni z owego Matka zapada na zapalenie płuc. Potem Kluska raczy nas przez tydzień chlustającymi wymiotami. W końcu ojciec rozwala sobie nogę. Pyta więc Matka uprzejmie w języku barda ze Stratford nad rzeką Avon - what the fuck?!

Jakiś czas temu przyszła do nas po raz pierwszy nowa znajoma. Posiedzieliśmy, pośmialiśmy się, a potem na odchodnym ona z pewną ulgą powiedziała coś w tym stylu - Jakie to szczęście, że u was jest jednak tak ... normalnie. Bo patrząc na bloga myślałam, że straszny porządek tu macie. I śmiała się Matka tak mocno, że prawie z krzesła spadła.

Wciskamy dzieciom kit. Codziennie, czasem nawet po kilka razy. Mimo tego oczekujemy, że one - robione non stop w balona - będą prawdomówne. Gdzie tu logika?