No dobra, czas rozpocząć podjarkę. W tym roku zapowiada się kilka sytych animacji, na które z pewnością nie pójdziemy z bachorami. O nie, Matka zbyt sobie ceni dobry film rysunkowy, żeby znosić niekończący się ciąg głupich pytań, wycierania smarków z nosa i wycieczek do toalety w najbardziej emocjonujących momentach.

Ząb zaczął się ruszać niedługo po piątych urodzinach, choć Precel przez dłuższy czas utrzymywał ten fakt w tajemnicy. Dokonawszy tego wiekopomnego odkrycia pewnego wieczora, Matka poczuła się mniej więcej tak, jakby Potwór przyprowadził właśnie do domu jakąś laskę w glanach i z makijażem "na pandę", przebąkując coś o wspólnym odrabianiu lekcji. Znaczy poczuła, że Precel nagle, z sekundy na sekundę, zrobił się inny. Dorosły taki. W niedalekiej przyszłości bezzębny.

Opresyjny jest ten początek roku, cały na niedoczasie i na bezdechu. Ze wszystkich stron małe, codzienne pożary do ugaszenia, małe tajfuny do przeczekania. Kiedy już wszyscy mamy zupełnie dość, kiedy skaczemy sobie do oczu o byle drobnostkę, jak zwykle z pomocą przychodzi Bill Watterson, autor Calvina i Hobbesa. Reality continues to ruin my life - oświadcza Calvin, i Matka kiwa głową z uśmiechem. Amen.

Święta, święta. Internet zalewa fala przewodników i poradników prezentowych, a Matka tak naprawdę prezentów nie potrzebuje. Już od jakiegoś czasu ma na dnie szafy upchnięte drobiazgi wyłowione dawno temu z jakiegoś kosza z zabawkami w hipermarkecie i dobrze wie, że bachorom nic więcej do szczęścia nie potrzeba. No ale po co rodzi człowiek te dzieci, jeśli nie po to, żeby sobie potem kupować fajne zabawki?!