W czerwcu wypełzliśmy z domu na dobre i wracamy do niego tylko na chwileczkę, na spanie właściwie. Szlajamy się po różnych miejscach brudnych i piaszczystych (no dobra, szlajamy się też po hipsterskich krakowskich knajpach, choć od dawna jesteśmy za starzy i za grubi na hipsterów). Precel odkrył magię patyków, które w jego rękach zmieniają się w różnoraką broń białą. Kluska ciągle kokietuje ślimaki i robaki – za wyjątkiem much, tych z niezrozumiałych przyczyn boi się śmiertelnie. Fajny był czerwiec.

Festiwal Filmów dla Dzieci był i się zmył - nie owijając w bawełnę, pasmo kreskówek dla najmłodszych, na jakie trafiliśmy, było raczej słabe. A częściowo słabe i brzydkie, ale wiadomo, estetyka to sprawa subiektywna. Do tego sala kinie Kijów świeciła pustkami, mimo że event był darmowy, a po nim zapraszano na warsztaty plastyczne i rozdawano książeczki i drobne upominki. Serio nie da się w wakacje zapełnić dziećmi sali kinowej? Chyba promotor imprezy mocno dał ciała. No ale kij z tym, przynajmniej Precel załapał się na warsztaty animacji poklatkowej, gdzie pozamiataliśmy naszą poszukującą skarbów ośmiornicą.

Do wszystkich znajomych, którzy spamowali nam fejsa Kubrickiem – in your face! My też poszliśmy! Co, że niby Kubrick nie dla dzieci? Jasne, że dla dzieci! Wszak Precel po powrocie do domu oświadczył, że chce jeszcze raz tą bajkę o małpach...

Matka, pozyskawszy kilka wolnych punktów na rozwój postaci, postanowiła podnieść skilla fotograficznego. Zapisała się więc na kurs i uczestniczyła w nim dzielnie: siedząc w ciemni, tworząc zdjęcia packshotowe i katując modelkę w studio. Aż w końcu nadszedł moment zaliczenia fotoreportażu streetowego – i tu ujawnił się głęboko skrywany matczyny talent!