No dobra, szykujcie się. Ostrzegaliśmy przecież, że jak tylko odzyskamy zdolność operacyjną (w sensie technicznym, bo odzyskanie wszelakich innych zdolności po wakacjach z bachorami wymaga oczywiście wakacji), to zaczynamy spamować zdjęciami. Alternatywnie możecie też olać zdjęcia i po prostu poczytać, jacy byliśmy na Gozo nieszczęśliwi.

Islandia to kraj ludzi pozytywnie zakręconych – pewnie 1000 lat mieszkania na odizolowanej od świata, smaganej wiatrem skale może mieć taki wpływ na człowieka. Jeśli macie ochotę poczytać o islandzkich dziwactwach, to nie obrzydzajmy sobie lektury i pomińmy milczeniem fakt, że lokalnym przysmakiem jest sfermentowany rekin, barania głowa i wielorybi tłuszcz w kwasie mlekowym.

Bieszczady – wiadomo – każdy ma własne, dla każdego są czymś innym. No więc nastał czas, żeby i bachory spuścić tam ze smyczy, żeby rykami przepłoszyć wszelką zwierzynę w promieniu trzech kilometrów, żeby zerwać wszystkie kwiaty, wspiąć się na każdy pieniek i wpaść do każdej koleiny z błotem. Pojechaliśmy z nimi pierwszy raz, ale wiemy już, że pojedziemy znowu i znowu. Chyba że zdemolujemy te Bieszczady całkiem i więcej już nas nie wpuszczą.

Dziś pierwszy raz poszliśmy na Targ Śniadaniowy. I wstyd, i hańba, że wcześniej nas tam nie było. Niby miało padać, ale po wakacyjnych doświadczeniach nie straszna nam żadna pogoda. Nażarliśmy się po uszy, zwłaszcza Kluska – legendarna istota o ośmiu żołądkach. W drodze do domu oglądała się jeszcze za siebie, podśpiewując „makaronik, makaronik”.