Trzy absolutnie najlepsze rzeczy w życiu to oczywiście Starwarsy, starożytny Egipt i dojrzałe czereśnie*. Pierwsze zdołała już Matka zaszczepić głęboko w niewinnych umysłach potomstwa, ostatnie obroni się samo, pora więc wyruszyć nad Nil. Rozpoczynamy książkową indoktrynację.

Czasem są takie momenty kiedy człowiek czyta, że robi się trochę trudniej i trochę smutniej. Są takie książki, w których emocje leżą na wyciągnięcie ręki , ale czasem trzeba się trochę głębiej nad nimi zastanowić. I dziś będzie o emocjach właśnie. A na wytrwałych, którzy dojadą z nami do końca tego wpisu, czeka konkurs!

Z końcem zimy przychodzi zawsze wanderlust. Najpierw daje o sobie znać delikatnie, ale niewiele trzeba, żeby rozhulał się na całego. Wtedy Matka siada, wodzi palcem po mapie i szalone, nierealistyczne plany rodzą się w jej głowie. Ale w tym roku stało się coś niezwykłego. Precel przyszedł z atlasem pod pachą.

Na początku Matka doszła do wniosku, że o Dzieciach z Bullerbyn nie ma sensu pisać. No dajcie spokój, lektura szkolna, każdy przecież zna, tylko się człowiek będzie produkował bez sensu. A potem wpadło nam w łapska nowe wydanie - duże, kolorowe, zilustrowane tak fajnie, że nie sposób nie uśmiechnąć się od ucha do ucha (takie Matce podwójne zaprzeczenie wyszło, a co!).