Wąskie uliczki starego miasta pnące sie w górę, kolorowe średniowieczne kamienice, w oddali lśniące złote krzyże wieńczące "cebule" na dachu soboru Aleksandra Newskiego. W powietrzu niemożliwie pyszny zapach cynamonu, muzyka i darmowe wi-fi (określenie E-stonia nie wzięło się wszak z niczego). Bardzo, ale to bardzo bajkowy jest ten Tallin. Wskoczył z miejsca na sam szczyt listy fajnych europejskich miast, które odwiedziliśmy tego roku - a konkurencję miał niemałą.
Kucyki poonyyy jedzą opooonyyy! - ryczy Precel radośnie. - A jak się zmęczą... - tu zawiesza głos. Zerka na Matkę - ... sikają tęczą! Ale Matka wie że on wie, że matka wie. Przecież jednorożce zwyczajowo rzygają tęczą.
- Niee-eee! - rozlega się z boku oburzony głos Kluski. I tak w kółko, godzinami. Cóżeście uczyniły w domu naszym, małe kolorowe kucyki?! Odpowiedź jest prosta. Uczyniłyście kawał dobrej roboty, bo fantastyczna z was ekipa!
No dobra cwaniaczki, z czym kojarzy Wam się Ryga? Ha! Nie wstydźcie się, można powiedzieć głośno. My, zupełnie szczerze mówiąc, nie nastawialiśmy się na zbyt wiele - ot, taki pit stop na naszej trasie wzdłuż bałtyckiego wybrzeża. Tymczasem Ryga, choć brak jej splendoru i rozmachu większych europejskich stolic, okazała się dość fajnym, kameralnym miastem - i to mimo deszczu, którym raczyła nas dość szczodrze. Czy się zakochaliśmy? No nie. Czy żałujemy? Też nie. Przecież był tam świstak robiący na drutach!
Dziś na blogu rzecz niebywała - przepis. Tak, oczy was nie mylą. W ponad trzyletniej historii matczynej pisaniny taki ewenement zdarzył się poprzednio jedynie raz. Ale cóż zrobić - mnóstwo razy pytaliście o nasze sowie babeczki, które z narażeniem życia i zdrowia piekła Matka na jesienny kiermasz szkolny. Oto i one!
Gry planszowe z elementem zręcznościowym to bardzo popularna kategoria wśród produktów dla przedszkolaków. Są ich dziesiątki i pewnie niektóre wpadły wam w ręce - te wszystkie wieże z małpkami, bobry na kłodach, balansujące stworki i tym podobne cuda. Wiadomo - mają fajne duże plastikowe czy drewniane komponenty, więc świetnie robi się na nich kasę. A rodzic płaci zadowolony, bo przy okazji ćwiczą umiejętności deficytowe, czyli motorykę i zręczność (w ogóle to wszystkie te filmy gdzie pojawia się taki sympatyczny dziecięcy bohater łobuz-kieszonkowiec to chyba bezdzietni kręcili, bo przeciętny bachor jest zręczny wprost ujemnie, a dźwięk słowa "ojej" najczęściej powoduje u rodziców zimne poty).
Koła samochodu kręcą się, kręcą się, kręcą się - a samochód mknie. Na Łotwę mknie. Dziś przed wami dalsza część naszego roadtripu po republikach bałtyckich. A im dalej, tym lepiej. Łotwa pachnie morzem, lasem i szyszkami. Pokazała nam kurorty pełne błyszczących złotem rosyjskich turystów i odludne plaże, gdzie stada mew spacerują wieczorami wśród wyrzuconych przez morze konarów. A także kilka fajnych zamków i kandyzowany rabarbar, który do dziś śni się Matce po nocach jako ósmy cud świata.
Dziś będą dwie książki o niezrozumieniu. O tym, że ktoś inny i obcy budzi niechęć, strach, agresję. Że - wobec jego jawnej odmienności łatwiej jest nam go trochę odhumanizować, łatwiej sobie zracjonalizować, że moralny obowiązek wyciągania dłoni do ludzi w potrzebie nas akurat nie dotyczy. Oraz że niewiele trzeba, żeby zajrzeć pod tą inność i zobaczyć pod spodem kogoś podobnego do siebie. Strasznie poważnie to zabrzmiało, co nie?
Litwo, ojczyzno moja, ty jesteś jak zdrowie, charczała Matka urzekająco w kolejce do apteki głosem, którego nie powstydziłby się żaden z bywalców przydworcowych sklepów monopolowych. W tle bachory rzęziły malowniczo tym rodzajem mokrego, chwytającego za serce kaszlu, który rozdziera duszę każdego dorosłego człowieka zmuszonego patrzeć na niedolę niewiniątek. Cóż z tego, że tuż za progiem apteki niewiniątka radosnym kucgalopkiem popędziły w stronę stoiska z lodami. Nic to! - rzekła sobie Matka. Nic to, skoro przed nami Litwa w całej krasie. Przecież jest jak zdrowie!
