Jak być może pamiętacie, jakiś czas temu wraz z najznamienitszym przedstawicielem kociej nauki odkrywaliśmy kosmos. Minęło czasu mało-wiele (a jak wiadomo czas jest pojęciem względnym, podlegającym dylatacji i nikt nie zdaje sobie z tego sprawy tak doskonale jak rodzic, który przykładowo czeka na to, aż potomstwo raczy wzuć obuwie, czując, jak w trakcie tego trwającego eony procesu włosy mu siwieją i słysząc jednocześnie w myślach złośliwy, dziecinny chichot Alberta Einsteina) i po raz kolejny możemy z Profesorem Astrokotem wyruszyć w podróż - tym razem do świata fizyki. 

No do jasnej, ciężkiej cholery. Za każdym razem, gdy wraca Matka z nową kartonówką pod pachą, to myśli sobie "no dobra, ale ta to już naprawdę była ostatnia". No bo jak, takie wielkie smoczyska w domu, wyżarte i odkarmione na ludzkiej krwawicy, wyedukowane po pachy, ą, ę i słowa czterosylabowe, a tu książeczka kartonowa? No serio? Otóż serio. No więc poprzednia miała być ostatnia, ale tak się jakoś złożyło...

Jak co roku problem z tym Mikołajem, bo przecież grube prezenty pójdą dopiero pod choinkę, a słodyczy bachorowi dawać nie ma sensu. Po pierwsze znów będzie latał po domu naspidowany cukrem, po drugie i tak dostanie od babci. Macie to jak w Żelaznym Banku z Braavos. Kupcie książkę. W razie jakichkolwiek wątpliwości. Zawsze. Kupcie. Książkę. Serio.

Utopce, smoki, śpiący rycerze, diabły, syreny, południce, świecki i kłobuki. Mocno się ostatnio od tego tałatajstwa pod naszym dachem zaroiło. Stwory baśniowe, mitologiczne, historyczne, legendarne, magiczne - wszystko jedno, dobre, bo polskie! Dziś trochę lokalnego patriotyzmu w wydaniu nadprzyrodzonym.